Chapter 32.

Ja wiem. Ja wiem. Ja wiem?!

Co wiesz?! Jaki dzisiaj dzień? Ile masz lat?

Och Boże, przecież to oczywiste, że się dowiedział idiotko!

Przełknęłam nerwowo ślinę, starając się utrzymać na nogach najlepiej jak tylko potrafiłam.

Czułam jak kręci mi się w głowie i robi niedobrze z nerwów.

Przytrzymałam się, szybko ściany, na co uścisk chłopaka również się zacieśnił.

- Nie. - Szepnął, tym samym dając mi do zrozumienia, że mam się uspokoić.

Przytaknęłam niemrawo, odrywając się od zimnych kafelek i ruszając z nim powoli do szatni. 

Wyciągnęłam ubrania ze swojej szafki i zaczęłam się w nie przebierać, nie potrafiąc się uspokoić, co tylko skutkowało coraz to bardziej odczuwalnym bólem w podbrzuszu.

Przygryzłam nerwowo wargę, przeczesując palcami wilgotne włosy, następnie ostrożnie ruszając do suszarek.

I co ja mam mu teraz powiedzieć? Skoro wszystko już wie? I to w dodatku nie ode mnie.

Przymknęłam powieki, starając się wyrzucić z głowy wszystkie niepotrzebne myśli, jednak to one właśnie w niej pozostawały.

Po dziesięciu minutach w końcu wzięłam głęboki oddech i chwytając swoją torbę, zaczęłam się kierować do wyjścia z szatni, gdzie czekał już na mnie Harry.

Szliśmy ramię w ramię, nie odzywając się chociażby najcichszym słówkiem.

Kiedy wyszliśmy na zewnątrz, od razu uderzyła mnie fala chłodnego powietrza, która tak jakby sprowadziła mnie z obłoków na ziemię.

Na dworze było już ciemno. Jedynie lampy dawały jakiekolwiek światło.

Poczułam na swoich ramionach bluzę chłopaka, którą zwinnie mnie otulił, dodatkowo zakładając mi na głowę jej kaptur.

- Usiądź z tyłu. Będziemy jechać całą noc. - Oznajmił, otwierając przede mną drzwi, na co tylko posłusznie przytaknęłam i nie zwlekając dłużej zajęłam tylne siedzenia, rzucając swoją torbę na podłogę.

Ściągnęłam buty i wyciągnęłam swój telefon łącznie ze słuchawkami, szybko wkładając je do uszu i kładąc się wygodnie z tyłu samochodu.

Zamknęłam oczy, chcąc jak najszybciej uciec od tego wszystkiego.

Nie daję rady już na samym początku, więc co będzie za kilka miesięcy?

Poczułam jak samochód rusza, co z dźwiękami muzyki wydobywającymi się ze słuchawek bardzo szybko i skutecznie zaczęło mnie usypiać.

|DA|

Obudziłam się rano, otulona kocem w pokoju, który jednak nie należał ani do mnie ani do Harry'ego.

Otworzyłam leniwie oczy, uważnie przypatrując się pomieszczeniu. Drewniane ściany, drewniane podłogi, za oknem morze i las.

Byliśmy zdecydowanie z daleka od miasta.

Właśnie, byliśmy, czy może raczej byłam sama? Miejsce obok mnie było idealnie posłane. Nietknięte, więc Harry na pewno nie spał ze mną.

Westchnęłam cicho, przewracając się na bok i wpatrując w pierścionek zaręczynowy, którym po chwili zaczęłam się nerwowo bawić.

Co teraz będzie? Każe mi go oddać i się wynosić? Odejść z jego życia raz na zawsze i już nigdy więcej nie wracać?

Skuliłam się na środku łóżka, wtulając w bluzę, która nadal pachniał nim. To jedyne co mi zostało.

Nie minęło pięć minut, jak usłyszałam ciche, ostrożnie stawiane kroki.

Czyli jednak nie zostałam sama.

Po chwili widok za oknem przysłoniła mi sylwetka chłopaka, który właśnie siadał na krześle przy łóżku.

- Jak się czujesz? - zapytał, uporczywie się we mnie wpatrując, co tylko stresowało mnie jeszcze bardziej.

- Dobrze. - Odpowiedziałam cicho, starając się opanować drżenie głosu

- Co chcesz na śniadanie?

- Nie jestem głodna. Nie zawracaj sobie głowy.

- Melanie, musisz jeść.

- Nie mam ochoty. - Westchnęłam, zamykając tym samym oczy

- Musimy porozmawiać.

- Powiedz mi tylko co chcesz żebym zrobiła. - Wyznałam szybko, nie otwierając oczu ani na moment - Wyjadę najszybciej jak się da. O to możesz być spokojny.

- Co? Co ty wygadujesz? - zapytał, zapewne nie bardzo rozumiejąc o czym mówię. Chociaż może to do niego po prostu nie docierało? Wszystko jedno.

- Harry, nie wierzę, że teraz dziecka potrzebujesz właśnie najbardziej. Jestem w ciąży. Stało się i raczej już się nie odstanie, dlatego chcę...

- Ale ty nie rozumiesz. - Szybko mi przerwał, przez co rozchyliłam powoli powieki, patrząc na niego niezrozumiale. Wstał z krzesła i podszedł do łóżka, siadając na nim tak, że miałam na niego idealny widok - Bardzo dobrze wiesz, że na punkcie tych spraw mam naprawdę niezłego bzika. Zawsze byłem ostrożny i zapewniam cię, że nigdy się nie zagapiłem.

- Harry, chyba nie muszę ci przypominać, że ostatnie dwa razy...

- Nie. - Przerwał mi ponownie - Ja zawsze wiem co robię.

Usiadłam powoli, patrząc na niego i starając się zrozumieć słowa, które przed chwilą wypowiedział.

Ja zawsze wiem co robię.

- Próbujesz mi w tym momencie wmówić, że specjalnie się nie zabezpieczyłeś?

Na moje pytanie skinął niemrawo głową, na co moje źrenice rozszerzyły się do granic możliwości

Specjalnie?! Ale jak to?!

- Harry, zdajesz sobie sprawę, że to jest dziecko? Żywy człowiek, którym w tym momencie zakładasz ze mną rodzinę. - Oznajmiłam spanikowana, zupełnie nie wiedząc co innego mogłabym powiedzieć

- Wiem to doskonale, Mel.

- I jesteś pewien tego co zrobiłeś? To jest rodzina. Chcesz ją zakładać ze mną?

- Oświadczyłem ci się. Od dłuższego czasu nie widzę poza tobą świata. Za niedługo urodzi nam się dziecko. W przyszłości pewnie się pobierzemy i możliwe, że będziemy mieć jeszcze dwójkę takich maluchów. Co jeszcze mam powiedzieć, żebyś zrozumiała tą odpowiedź już do końca życia?

Nie potrafiłam się odezwać. Wydusić z siebie chociażby najmniejszego słówka.

Podeszłam do niego na klęczkach, następnie mocno się do niego przytulając, nie hamując już łez.

- Dlaczego mi tego nie powiedziałeś? Wiesz jak się bałam, że będę musiała odejść? Że zostanę ze wszystkim sama?

- Przepraszam. - Szepnął, całując mnie w czubek głowy, delikatnie bawiąc się moimi włosami, aby mnie uspokoić - Przepraszam, nie zrobię tego więcej.

- A skąd się w ogóle dowiedziałeś? - Zapytałam, odrywając się od niego, tym samym wycierając mokre policzki

- W pośpiechu zawsze coś nam wypadnie. Znalazłem ulotkę, ale podejrzewałem już wcześniej. Od kilku dni kiedy zaczęłaś jeść więcej, miałaś humorki i te nieszczęsne bóle brzucha. - Zmarszczył czoło na wspomnienie - Dzieci chyba nie lubią stresu.

- No chyba nie. - Zaśmiałam się na jego słowa, wtulając w niego delikatnie - W takim razie dlaczego byłeś wczoraj taki zły?

- Ten chłopak wyprowadził mnie z równowagi. Przepraszam, że na tobie się to odbiło.

- Jest w porządku. - Szepnęłam, całując go krótko w szyję

- W takim razie teraz coś zjecie?

- Jakiś jogurt w ostateczności. - Zaśmiałam się, na co odwrócił głowę w moim kierunku, patrząc na mnie z uśmiechem, następnie czule i delikatnie całując.

Przymknęłam powieki, czując jak powoli zaczynam się uspokajać pod wpływem jego pocałunku i dotyku.

Nie mogłam być na niego zła. Nawet nie potrafiłam. Może i zadecydował za naszą dwójkę równocześnie, ale teraz wiem, że nie zostawi mnie z tym samej. Że zostanie ze mną... Z nami na zawsze.

Oderwałam się od niego, opierając głowę na jego ramieniu, splatając razem nasze palce. Po chwili Harry położył mnie delikatnie na materacu, jednocześnie zajmując miejsce obok mnie i przykładają dłoń do mojego brzucha, zaczynając kreślić na nim kciukiem przeróżne wzory.

Wpatrywałam się intensywnie w jego twarz, na której malowały się tylko i wyłącznie spokój i szczęście.

- Jak myślisz, to będzie dziewczynka czy chłopiec? - zapytał, nie odrywając wzroku od swojej dłoni.

- A kogo byś chciał?

- Cóż, jestem pewien, że pierwszą córkę rozpieszczę do granic możliwości. - Zaśmiał się - Będzie definitywnie moim oczkiem w głowie.

- No proszę, jeszcze nawet nie zaczęło kopać, a ja już jestem zazdrosna. - Oznajmiłam rozbawiona, na co on tylko pocałował mnie w policzek, przyciągając do siebie jeszcze bliżej - A z chłopca byś się nie cieszył?

- Oczywiście, że tak. Wtedy z kolei miałabyś w domu dwóch takich samych humorzastych zbójów.

- Moi mali mężczyźni. - Zaśmiałam się, przeczesując jego loki, następnie wtulając się w niego - Harry, a jeśli to będą bliźniak? Albo trojaki, czworaki? Albo je...

- Mel, zatrzymaj się, bo zaraz ci się liczby skończą. - Oznajmił rozbawiony - Ilekolwiek by ich nie było, będę je kochał najmocniej na świecie. Tak jak ciebie.

- Masz szczęście, że to dodałeś. - Zmrużyłam oczy, starając się ukryć rozbawienie - Tato, jesteśmy głodni. - Jęknęłam po chwili, tym samym siadając na łóżku i patrząc na niego smutnym wzrokiem

- W takim razie jeszcze raz... Na co macie ochotę? - Podniósł się rozbawiony, wyciągając w moim kierunku dłoń

- Myślę, że jogurt i tosty nas zadowolą. Dużo jogurtu i tostów. - Otworzyłam szerzej oczy na samo wyobrażenie.

Usłyszałam jego cichy chichot, na co tylko szeroko się uśmiechnęłam i chwytając jego dłoń ruszyłam za nim do kuchni.

Wskoczyłam szybko na blat, przypatrując się chłopakowi i jego ruchom, co chwilę podkradając mu owoce, które kroił.

- My możemy tu w ogóle być? - zapytałam, rozglądając się po kuchni - Czyj jest ten dom?

- Mój.

- Twój? - uniosłam brew - Dużo masz jeszcze takich niespodzianek?

- Nie. - Zaśmiał się - To pierwsza i ostatnia.

- Harry, a jak damy jej ma imię? No albo jemu?

- Mel, pójdziemy najpierw do lekarza, a później zaczniemy myśleć nad imionami, dobrze? - oznajmił rozbawiony, stając przede mną i splatając razem nasze dłonie - Jak na razie zjedzcie śniadanie.

- A usiądziesz z nami? - uśmiechnęłam się, przeczesując delikatnie jego loki.

Chłopak przytaknął tylko, po czym pocałował mnie krótko i pociągnął do salonu, gdzie czekał na nas zastawiony już stół.

Usiadłam na kanapie po drodze chwytając swoją porcję jogurtu, następnie wtulając się chłopaka, który obejmował mnie ramieniem.

- Będziemy musieli załatwić jakoś kwestię mieszkania. - Zaczął, bawiąc się delikatnie moimi włosami - Uważam, że powinnaś wprowadzić się do mnie. Mam większy apartament. Będziemy mieli więcej miejsca.

- Jesteś pewien?

- Mel, nie będziemy mieszkać chyba osobno. - Zaśmiał się - Z resztą chyba już najwyższy czas aby zamieszkać razem. Nie sądzisz?

Przytaknęłam z szerokim uśmiechem, zaczynając powoli jeść swoje śniadanie.

Naprawdę nie myślałam, że kiedykolwiek będę tak szczęśliwa i to w dodatku dzięki najcudowniejszemu chłopakowi na całym świecie, o którym do niedawna mogłam tylko pomarzyć.

- Harry, a co z pracą? Nie sądzę aby ktoś chciał mnie zatrudniać w czasie ciąży. - Zmarszczyłam czoło, odkładając pustą miskę na stół i chwytając talerz z tostami.

- I tak nie pozwoliłbym ci biegać po wybiegu w szpilkach. - Zaśmiał się chwytając jedną kromkę - Umarłbym tam chyba ze strachu o was.

- O nas. - Uśmiechnęłam się szeroko pod nosem - Harry, naprawdę ci dziękuję. Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła.

- Mam tylko nadzieję, że jesteś szczęśliwa.

- Najbardziej pod słońcem. - Spojrzałam na niego z uśmiechem, następnie całując czule i delikatnie.


-----------------------------------------------------

Attention, attention!

Miśka założyła wczoraj snapchata!

(ile ja bym dała żeby wyglądać jak chodząca perfekcja z gifu powyżej *-*)

Whoaye!

Normalnie jakaś apokalipsa, czy tam koniec świata...

Whatevs...

So

Jeżeli ktokolwiek z was również posiada to... Coś... możecie mnie dodać (jeżeli oczywiście chcecie x) do znajomych, czy co się tam z tym robi...

Ja i tak nadal żyję instagramem (alwayscoldhands), a snapa ściągnęłam tylko dlatego, że podobają mi się zdjęcia z tym napisem na tym paseczku.

Jako iż osoba, która jest mało inteligentna i nie potrafi poradzić sobie nawet z taką idiotyczną aplikacją, nie mam pojęcia jak się na tym kogokolwiek dodaje... Niby wysyłam zaproszenia, ale w zasadzie to nie jestem pewna czy do dobrych osób (KATARZYNO, SPRAWDŹ SWOJEGO SNAPA I POWIEDZ MI CZY COKOLWIEK ODE MNIE OTRZYMAŁAŚ :O)

Tak więc nazwa taka sama jak na tt, czy też ig: alwayscoldhands

No i co do następnego rozdziału, to pojawi się on oczywiście w sobotę i do tego czasu macie okazję komentować to """""""""arcydzieło""""""""".

No i dziękuję za wszystkie poprzednie komentarze. Do tej pory nie potrafię wyjść z podziwu ich ilości, jakości... No wszystkiego *Miśka płacze*

kocham was, serduszka moje kochane

Do soboty x

P.S. Czy tylko ja jaram się jak pisanka w farbach wyobrażeniem Harry'ego jako tatusia z takim malutkim brzdącem podobnym do niego, na spacerze w parku. Bawiących się razem w berka albo w piaskownicy?

Coś czuję, że moje serce właśnie eksplodowało *-*