Chapter 8.

Uwaga!

Informacja pod rozdziałem :)

Sala nie była Bóg wie jaka. Zwykła‚ szara. Gdzieniegdzie białe, duże, kwadratowe pola na ścianach, a jeszcze dalej zielone.

Moją uwagę przykuła dosyć wysoka scena, na której było umieszczone łóżko z ciemnymi, metalowymi ornamentami.

- Mówiłem, że jeszcze zdążysz się wyspać. - Zaśmiał się, po czym pociągnął mnie za rękę w stronę garderoby

- Co to za sesja? - zapytałam, gdy zaczął szukać odpowiednich ubrań

- Ty będziesz sobie tylko spać, od czasu do czasu przekręcała się z boku na bok, a ja zrobię swoje. Masz. Ubierz to. - Wręczył mi biały zestaw, który składał się z białych, obcisłych, krótkich spodenek i białej koszulki dodatkowo obszytej koronką…. Szybko przebrałam się w tą dosyć gustowną piżamę, po czym wsunęłam stopy w białe japonki, które znalazłam pod wieszakiem z ubraniami.

Ruszyłam do charakteryzatorni, gdzie ciepłym uśmiechem przywitała mnie do tej pory moja stała makijażystka.

- Cześć. Znowu się spotykamy. - Zaśmiałam się siadając na krześle przed dużym lustrem z rażącymi żarówkami - Jedziesz z nami do Oxfordu?

- Tak. Harry dzisiaj przedstawił mi cały plan zajęć. Cieszę się, że będziemy ze sobą współpracować. Bardzo lubię cię malować. - Zaśmiała się na co ja jej zawtórowałam - Dzisiaj sesja pościelowa?

- No na to wygląda... - westchnęłam

Na samym początku pokryła całą moją twarz odrobiną podkładu i pudru. Chwyciła jeden z naprawdę wielu pędzli i nabrała na niego odrobinę beżowego cienia, który następnie zaczęła równomiernie rozprowadzać po moich powiekach. Poprawiła czarną kredką kontury moich oczu, natomiast policzki delikatnie podkreśliła różem.

Dzisiaj także zajęła się moimi włosami.

Najpierw starannie je rozczesała, po czym delikatnie podtapirowała i rozczochrała tak, że wyglądały jakbym dopiero co wstała z łóżka. Oczywiście tak wystylizowane wyglądały o niebo lepiej niż tak naprawdę wyglądają codziennie, w rzeczywistości.

Posłałam jej w podziękowaniu ciepły uśmiech, po czym opuściłam charakteryzatornię i udałam się na plan.

Harry właśnie ustawiał światła wokół łóżka, poprawiał poduszki, przestawiał jakieś przedmioty. Ogólnie poprawiał całą aranżację.

- Jesteśmy tutaj sami? - zapytałam, na co chłopak niezauważalnie podskoczył.

Przestraszyłam go... Ja nie mogę!

- Tak. - Odpowiedział, intensywnie się we mnie wpatrując - Chodź. Wszystko gotowe. - Oznajmił podając mi rękę, abym bezpiecznie mogła wejść na podest.

Gdy tylko na niego weszłam od razu rzuciłam się na łóżko i zakopałam pod jeszcze chłodną kołdrą.

Ale nie ma się co martwić. Zaraz się zagrzeje.

Usłyszałam za sobą donośny śmiech Harry'ego, który od razu wywołał szeroki uśmiech na mojej twarzy.

- Nie mówiłaś, że tak uwielbiasz spać.

- Niestety praca modelki wymaga wielu poświęceń. - Oznajmiłam ze smutną miną, jednocześnie siadając na materacu

- Och, jak mi przykro. - Powiedział z udawanym smutkiem, tym samym robiąc mi jedno zdjęcie

- To było nie fair!

- Myślałaś, że będę ci mówił‚ kiedy robię zdjęcie, a kiedy nie?

- A nie tak właśnie wyglądają sesje?

- Przeważnie tak. Ale dzisiaj wszystkie fotografie będą robione z zaskoczenia, w najmniej spodziewanym momencie. - Wytłumaczył, chytrze się przy tym uśmiechając

- A to kiedy miałeś mi zamiar powiedzieć?

- Emmm... Teraz?

- Przestań odpowiadać pytaniem na pytanie! - uniosłam się

- A to dlaczego?

- Bo to wkurzające?

- Słodko wyglądasz jak się wkurzasz. - Oznajmił, wpatrując się w zdjęcie, które zapewne przed chwilą zrobił

- Po co ci te zdjęcia?

- Dowiesz się w swoim czasie. - Uśmiechnął się - Dobra... Połóż się i zachowuj tak jak w łóżku.

- Czyli mam spać?

- No chyba, że robisz w nim co innego.

Na jego słowa dosłownie spiorunowałam go wzrokiem i przypuszczam, że gdyby była to moja broń, już dawno leżał by tu martwy.

Położyłam się na materacu i okryłam kołdrą po sam czubek głowy.

- Ej, no ale ja muszę widzieć twoją twarz. - Zaczął‚ jednocześnie szarpiąc za koniec pierzyny, który trzymałam i za żadne skarby nie miałam zamiaru puszczać.

Po kilku próbach obydwoje zaczęliśmy się z tego śmiać.

Materiał wyślizgnął mi się z rąk, tym samym ukazując Harry’emu moją roześmianą twarz w pełnym wydaniu. Usłyszałam charakterystyczny dźwięk robienia zdjęć. Wnioskując po odgłosach, zrobił ich kilka. Przekręciłam się na drugi bok tak, że musiał przejść na drugą stronę, obchodząc łóżko dokoła. On jednak postanowił‚ pójść na skróty. Na kolanach przeszedł po materacu, przy okazji miażdżąc mi nogę, rękę i fragment biodra, ale to szczegół.

- Mam nadzieję, że jestem objęta ubezpieczeniem w razie jakichkolwiek uszczerbków na zdrowiu. - Wymamrotałam w poduszkę, na co Harry ponownie się zaśmiał.

- Aż taki ciężki nie jestem.

- Powiedział ten, który chodzi po sobie w ramach relaksu...

Wtuliłam twarz w poduszkę tak, że miał do dyspozycji tylko i wyłącznie mój profil. Mu jednak to wystarczało. Kolejne kilka zdjęć do kompletu.

Poczułam jak jego palce przyciągają mnie za podbródek tak, że miękkiego, białego materiału dotykał tylko policzek. Momentalnie szeroko uśmiechnęłam się na ten gest.

Pstryk.

- Po co to robisz?

- Powiedziałem już, że dowiesz się w swoim czasie.

Otworzyłam oczy i usiadłam na łóżku. Po chwili Harry siedział już koło mnie. Przeglądał zdjęcia. Uważnie przyglądałam się każdej jego reakcji. Na początku tylko się uśmiechał, ale z kolejnymi fotografiami zaczynał się śmiać, co także udzieliło się mnie. Wyrwałam mu z ręki aparat i przyjrzałam się ostatniemu z nich.

Muszę przyznać, że na prawdę robiło duże wrażenie.

- Kamera też cię uwielbia. - Uśmiechnął się, spoglądając na mnie

W mojej głowie wymalował‚ się pewien pomysł. Wcisnęłam w aparacie odpowiedni przycisk, który umożliwiał ponowne robienie zdjęć. Spojrzałam niepewnie na chłopaka, przygryzając jednocześnie dolną wargę

- Powiadasz?

- No tak.

- Dziękuję. - Uśmiechnęłam się słodko, niczym pięcioletnia dziewczynka

- Co ty kombinujesz?

- Ja? Nic...

- Od kiedy ty jesteś takim niewiniątkiem, co?

- Od zawsze. - Zaśmiałam się, zmniejszając dzielący nas dystans - A teraz uśmiech, panie Styles. - Oznajmiłam, na co on tylko zachichotał pod nosem. Wystawiłam aparat tak aby objął naszą dwójkę. Następnie przycisnęłam swoje usta do jego policzka i wcisnęłam guzik. Po chwili błysnęło jasne światło, dając nam znak, że zdjęcie jest gotowe.

Ja jako pierwsza na nie spojrzałam, skutecznie odcinając Harry’emu do niego dostęp.

- No, no... Pan też niczego sobie. - Oznajmiłam z szerokim uśmiechem, wręczając mu jego sprzęt

Nareszcie skończyłam pakować wszystkie potrzebne rzeczy, dzięki czemu mogłam swobodnie runąć na swoje mięciutkie, duże i jak cholera wygodne łóżko.

Wzięłam na kolana swojego laptopa, którego następnie uruchomiłam. Zalogowałam się na Skype, aby za chwilę połączyć się z Lucy.

Sprawdziłam pocztę, która w 3/4 składała się z samych reklam. Jeden mail mnie zaciekawił, a będąc szczera przyprawił o takie papilacje serca, że osobiście nie wiem jak się nazywam.

Od: hstyles@gmail.com

Do: melgrey@gmail.com

Temat: Sesja

Przeglądałem twoje zdjęcia z dzisiejszej sesji. Muszę przyznać, że jestem pod na prawdę wielkim wrażeniem :)

Osobiście nie mogę się doczekać tych zdjęć w Oxfordzie. Będzie super :)

Tym czasem przesyłam ci fotkę, która osobiście podoba mi się najbardziej ^^

Kładź się spać, wypocznij, jutro ciężki dzień (w dodatku z kurewsko długim lotem samolotem -.-)

Otworzyłam załącznik, który mi przesłał. Gdy zdjęcie się ładowało, zaczęłam się zastanawiać, które z nich wybrał. Może to do którego ustawiał‚ moją twarz?

Moje założenia odeszły w niepamięć gdy tylko zobaczyłam fotografię.

Szczęka chyba dosłownie opadała mi aż do klawiatury.

Zdjęcie, które zrobiłam ja. Nasze wspólne.

Harry uśmiechnięty od ucha do ucha, ma zamknięte oczy. Z kolei ja całuję go w policzek. Także mam przymknięte powieki.

Zakryłam usta dłonią, gdy dotarło do mnie na co teraz patrzę.

Tym czasem przesyłam ci fotkę która osobiście podoba mi się najbardziej.

Jedno zdanie, a ja cieszę się jak głupia.

Z transu wyrwał mnie dźwięk nadchodzącego połączenia.

Szybko ustawiłam zdjęcie jako tapetę, po czym odebrałam wideo od Lucy.

- Cześć siostrzyczko. Miałaś dzwonić po pokazie, a tu jak cię nie było widać, tak cię nie było słychać.

- Przepraszam cię Luc... Po prostu całe to przyjęcie po pokazie skończyło się strasznie późno. Wróciłam do domu i od razu zasnęłam... - wyjaśniałam

Mhmm... Wróciłam do domu i od razu zasnęłam... A to ciekawa wersja wydarzeń, Mel...

- Wiedziałam, że tak będzie. - Zaśmiała się - Ale nie mam ci tego za złe. Nie uwierzysz, ale dzisiaj szłam z Brian’em do szpitala, a tu nagle BAM! Znajoma twarz na okładce gazety. Nie wiesz może kim jest ta ślicznotka? - zapytała z szerokim uśmiechem, jednocześnie przystawiając broszurę bliżej kamerki

- Jakaś Melanie Grey. Nie znam. W ogóle za kogo ona się ma, że tak się szczerzy do tych fotografów. - Zaczęłam, na co obydwie z siostrą głośno się zaśmiałyśmy - Co u mojego kochanego siostrzeńca. Strasznie za nim tęsknię.

- Ja za tobą też ciociu! - usłyszałam głos chłopczyka

- Brian. Prosiłam cię żebyś kładł się już spać. - Upomniała go Lucy. Jednak na nic to się nie zdało, bo chłopiec już stał koło niej

- Ale ja chcę porozmawiać z ciocią...

- Pozwól mu. Jutro sobota, nie musi iść do szkoły. - Uśmiechnęłam się błagalnie, na co dziewczyna tylko westchnęła

- Co ja z wami mam. - Wymamrotała, jednocześnie biorąc syna na kolana

- Cześć ciociu! Co u ciebie słychać? Wiesz, widziałem cię dzisiaj w gazecie. Bardzo ładnie wyglądałaś.

- Dziękuję skarbie. Co u mnie słychać? W porządku. Jutro wracam do Anglii, ale wątpię w to, żebym miała chociaż chwilkę żeby cię odwiedzić.

- A po co tu będziesz?

- Mam sesję w Oxfordzie.

- Gdzie? - zapytał zdezorientowany

- Oxford to takie miasto. Tam jest ten słynny uniwersytet. Ten z Harry’ego Potter’a.

- Aaaa... Fajnie. Będziesz tam miała robione zdjęcia?

- Nie do końca tam, ale prawie. - Zaśmiałam się - Jak było dzisiaj na ćwiczeniach?

Na moje słowa chłopiec momentalnie się zaczerwienił i spuścił wzrok na swoje dłonie.

- Brian? - ponagliłam go

- No opowiedz cioci co tam się dzisiaj wydarzyło. - Zaśmiała się Lucy, czule głaszcząc go po głowie

- No bo... Pani Dawson... Dała mi dzisiaj całusa... W policzek.

- Na prawdę? No to wspaniale! - zaśmiałam się, widząc jak rumieni się jeszcze bardziej - Musiałeś na prawdę dzielnie pracować.

- Zrobiłem aż dziesięć przysiadów. - Pochwalił się - I skakałem na piłce przez... Prze ile mamusiu?

- Przez piętnaście minut. Bez ani jednej przerwy. - Zwróciła się do mnie

- Dziękuje ciociu.

- Dziękujesz mi za co?

- Za to, że się tak o mnie troszczysz i że przesyłasz pieniążki na te ćwiczenia. Mama mi wszystko powiedziała.

- Lucy...

- Chłopak ma prawo wiedzieć, Mel. Chcę żeby cię traktował z szacunkiem i żeby wiedział, że to tylko dzięki tobie zdrowieje.

- Nie prawda. Ja tylko wysyłam pieniądze na leki i rehabilitację. To ty go mobilizujesz do działania. Nie zapominaj o tym.

- Dziękuję. - Wyszeptała przez łzy

Usłyszałam dźwięk kolejnego przychodzącego połączenia.

Harry.

Szybko je odrzuciłam i powróciłam do rozmowy z siostrą.

Nie dane mi było jednak zacząć jakiegokolwiek zdania, ponieważ mój telefon dał o sobie znać.

- Przepraszam. - Zwróciłam się do Lucy i Brian’a, jednocześnie przesuwając palcem po ekranie komórki - Halo?

- Dlaczego nie odbierasz? - zapytał z wyrzutem

- Rozmawiam z siostrą.

- Kto to ciociu? - zapytał zaciekawiony chłopiec

- Harry...

- Chcę z nim porozmawiać! - krzyknął uradowany na co ja tylko się zaśmiałam po czym przełączyłam rozmowę na głośnik - Halo?

- Cześć Brian. - Usłyszałam jego rozbawiony głos, na którego dźwięk moje serce od razu tonęło we łzach wzruszenia

- Ja chciałem się tylko zapytać czy... - urwał na moment, spoglądając na mnie - Ciociu, możesz zatkać uszy?

- A to niby dlaczego?

- Bo chcę się zapytać, czy pan Harry cię lubi...

- Och, to bardzo miłe. - Zaśmiałam się, po czym wykonałam jego prośbę. Kiedy skończył mówić zdjęłam ręce z uszu i wyczekiwałam na odpowiedź chłopaka

- Czy ją lubię? Hmmm... Jej chyba raczej nie da się NIE lubić. Mogę powiedzieć, że ją… uwielbiam. Jest wspaniała.

- A ożeni się pan z nią kiedyś?

- Brian. - Upomniałyśmy go jednocześnie z siostrą, na co Harry tylko głośniej się zaśmiał

- Ależ oczywiście, że tak.

- To fajnie! - prawie pisnął‚ ze szczęścia

- Brian, ty nie powinieneś być czasami w łóżeczku, pod kołderką i smacznie sobie spać?

- Ale ciociu...

- Żadne ale ciociu. Zmykaj i to już.

- No dobrze. Pa. Kocham cię.

- Ja ciebie też. - Uśmiechnęłam się. Chłopiec zeskoczył z kolan Lucy. Dał jej jeszcze buziaka, po czym podreptał do swojego łóżka

- Zadzwonię za dziesięć minut. - Zaczął Harry

- Okej. Do zobaczenia.

- Na razie. - Oznajmił, po czym się rozłączył

- Mel?

- Hmm?

- Jesteś pewna, że nic was nie łączy?

- Stosunki zawodowe. Przecież wiesz...

- Myślisz, że on przejmuje się tak każdą swoją podopieczną? Rozmawia z jej rodziną jakby była jego własną? Wydzwania do niej w środku nocy? Mel, tu musi być coś na rzeczy.

- Lucy, nie zachowuj się jak Gemma. Mówicie tak samo...

- Kim jest Gemma?

- Siostrą Harry’ego.

- No widzisz! - uniosła się - Nawet jego siostra, która zna go jak własną kieszeń wie, że coś jest na rzeczy.

- Naprawdę nie ma o czym mówić. Ja nie jestem dziewczyną dla niego. Już ci mówiłam, że Harry woli być wolnym ptakiem niż uwięzionym w klatce kanarkiem albo Bóg wie czym innym...

- Czas pokaże. Jeszcze wspomnisz moje słowa.

- Oby nie...

- No chyba mi nie powiesz, że ci się nie podoba.

- Może trochę. - Oznajmiłam ze spuszczonym wzrokiem, znacznie się rumieniąc

- O mój Boże... Melanie Grey... Ty na niego lecisz... Normalnie jak ćma na lampę.

- Ćma do lampy. - Poprawiłam ją

- Nie zmieniaj tematu!

- A od kiedy to ty taka pewna siebie jesteś, hmm?

- Z Tom’em można się naprawdę wiele nauczyć.

- Tom’em?

- No tak. Zaprzyjaźniliśmy się. Pomaga mi przy Brian’nie. Od kiedy wyjechałaś.

- Wow... Nie wiedziałam, że potrafi być z niego  AŻ tak fajny facet...

- Nooo...

- O mój Boże! - zaczęłam ją naśladować - Lucy Grey! Ty najzwyczajniej w świecie na niego lecisz!

- Ja przynajmniej przyznaję się bez bicia. Nie tak jak ty...

Moją uwagę przykuł biały prostokąt w górnym lewym rogu, który oznajmił, że Harry jest ponownie dostępny

- Musze kończyć. Mój szef - podkreśliłam - właśnie do mnie dzwoni.

- No to przyjemnej nocy. - Zaśmiała się, po czym zakończyła rozmowę

Nie zdążyłam nawet mrugnąć powiekami, jak Harry zaczął dzwonić.

- Już wolna? - zapytał gdy tylko odebrałam

- Tak, ale powiem ci, że wykończona. Nie ma to jak starsza siostra...

- Tak, wiem coś o tym. - Zaśmiał się - Coraz bardziej zaczynam lubić tego małego chłopca...

- Za to, że jest bardzo śmiały, czy za to, że wprost uwielbia zadawać krępujące pytania typu Czy ożeni się pan z moją ciocią?

- Hmmm... Chyba i jedno i drugie. Też mam niewyparzony język.

- Zdążyłam zauważyć. - Wyszczerzyłam się

- Gdybym tylko tam był...

- Ale cię nie ma, więc moje łaskotki pozostaną w słodkim spoczynku. - Przerwałam mu

- A kto tu mówi o łaskotkach, hmmm? - zaśmiał się w dosyć... Zmysłowy sposób. Między nami zapanowała krótka, niezręczna cisza - Wiesz... Widziałem u ciebie Pięćdziesiąt Twarzy Gery’a... Jego kary były... Nie powiem, bolesne, ale za razem skuteczne i w pewnym sensie przyjemne dla obydwu stron... (A/N: Shbgnhbuvnv *-* SORRY, ALE MUSIAŁAM *-*)

- Dobra... Skończ żartować... - Zaśmiałam się

- Ależ ja wcale nie żartuję. Powiem nawet, że po przeczytaniu książki, Christian Grey stał się w pewnym sensie moim autorytetem życiowym... A fakt, że masz to samo nazwisko... Naprawdę chciałbym tam być. - Zacytował

Kurna... On zna całą książkę na pamięć!?

Moje oczy automatyczne rozszerzyły się ze zdziwienia. On tylko gorzko się zaśmiał, po czym spojrzał na mnie w taki sposób, że gdybym tylko mogła, najchętniej bym się na niego w tym momencie rzuciła i niech się dzieje wola nieba.

- No przecież, że żartuję. - Uśmiechnął się szeroko, podkreślając tym obecność swoich dołeczków

- Nienawidzę cię.

- A ja wręcz przeciwnie. - Zaśmiał się donośnie

- Swoją drogą niezły kit wcisnąłeś Brian’owi...

- Kto mówi, że to był kit?

- Błagam cię, Harry... Skończ już z tymi żartami... Jest na prawdę późno i większość twoich słów i tak do mnie nie dociera, więc na prawdę szkoda twojego wysiłku... A tak w zasadzie to po co chciałeś się ze mną widzieć? O ile tak to można nazwać...

- Chciałem ci podać o której mamy samolot i o której musimy być na lotnisku. Takie tam szczegóły..

- I nie mogłeś tego wysłać SMS’em? - zaśmiałam się

- To nie to samo. Samolot mamy o 10 am, więc na lotnisku wypadałoby być tak około 8 am. Wiem, że lecimy prywatnym samolotem, ale wszystkie odprawy działają niestety w ten sam sposób...

- No, no... Widzę, że Lou się postarał...

- I to jak... Ja nie wiem co ty robisz tym ludziom.

- Co mas na myśli? - zapytałam nieco zdezorientowana

- No rozkochujesz wszystkich niemalże do szaleństwa.

- Och, no niestety na ciebie to nie działa.

- Kochanie, ja cię pokochałem gdy tylko po raz pierwszy cię zobaczyłem. Od razu zaplanowałem twoje życie na co najmniej 20 lat. Oczywiście ze mną w roli głównej. - Zaśmiał się, na co ja także szeroko się uśmiechnęłam - Jesteś zmęczona...

- Co?

- Widzę to. Poznaję po oczach... Są zgaszone.

- Skąd to wiesz?

- Bo na co dzień są inne. - Wyszeptał.

Momentalnie spuściłam wzrok na swoje ręce. Dlaczego on musi mnie tak onieśmielać? Niech go szlag!

- Nie myśl dużo przed snem. Nie chcę żebyś miała później koszmary.

- Jasne. - Uśmiechnęłam się, nadal nie łapiąc z nim kontaktu wzrokowego

- Dobranoc?

- Tak. Dobranoc. - Wymamrotałam, w końcu na niego spoglądając i posyłając blady uśmiech. Widziałam w jego oczach, że się martwił. Może o mnie, a może o coś lub kogoś innego. Nie wiem. W każdym bądź razie była to jego zupełnie nowa odsłona i bez bicia mogłabym przyznać, że Christian Grey to jego idol, na którego punkcie ma takiego świra, że postanowił się z nim utożsamić.

- Dlaczego się nie rozłączasz? - zapytałam nieco zdezorientowana

- Mógłbym cię zapytać o to samo...

- Myślę i jestem zajęta.

- No ja z kolei się martwię, więc na jedno wychodzi. Prosiłem żebyś nie myślała przed snem. Naprawdę wiem ze swoich doświadczeń czym to się kończy...

- No cóż... W ostateczności zawsze mogę przyjść do ciebie. Muszę tylko przejść przez ulicę i wjechać windą na twoje piętro. - Zaśmiałam się, na co on szeroko się uśmiechnął

- Śpij. Dobranoc...

- Do jutra. - Szepnęłam

-------------------------------------------------

Follow on tt:

• Harry
• Mel
• Lucy
• Gemma
• Sarah
• Max
• Maya
• Cara

Chcesz prowadzić konto jakiejś postaci? skontaktuj się ze mną na tt :) (alwayscoldhands) 
+ uruchomiłam ponownie swojego ask'a więc jeśli macie jakieś pytania do mnie lub do opowiadania, PISZCIE :) Ask meeeee

A/N: A jednak dodaję dzisiaj :) Jakimś cudem :) I tak wiem, że wszyscy jesteście teraz zajęci #1DDay także, so ya know ^^

Pamiętam, że z tym rozdziałem miałam największy problem haha x PŁAKAŁAM PRZEZ NIEGO.. Nie ma to jak pisać coś do 3 w nocy, obudzić się rano aby go sprawdzić, a tu BAM! Język systemowy pt.: Ję-<italic>;blo-zyk<bold>;257 itp.. :)))

Jeżeli jest tu ktoś kto czyta OMN... Wiem, że rozdział na tłumaczeniu miał się pojawić wczoraj. Przepraszam, ale mam problemy, więc premiera jak na razie zostaje "zawieszona" do odwołania :(

So, so, soooo sorry :(

Jeśli macie odrobinę czasu wpadnijcie też do mnie na tumblr'a MiniSeries&Imagines x

Kocham was <3

I dziękuję za wszystkie miłe słowa w komentarzach x To mnie naprawdę podnosi na duchu nawet w najgorszych stanach psychicznych x 

P.S. EDYTOWANY I SPRAWDZANY, ALE MÓJ MÓZG NIESTETY JUŻ NIE KONTAKTUJE, WIĘC PRZEPRASZAM ZA JAKIEKOLWIEK BŁĘDY :(

UWAGA! 

JEST TO ROZDZIAŁ, KTÓRY JEST PIERWSZĄ PRZEŁOMOWĄ CZĘŚCIĄ RELACJI HARRY'EGO I MEL :)

+ mam nadzieję, że informowałam was o fakcie, iż to opowiadanie będzie zawierało sceny nieprzeznaczone dla osób poniżej osiemnastego (hahahah, bullshit xd Directioners są tak zboczonym fandomem, że żadne osiemnaście nie gra tu roli hahah) szesnastego roku życia? :) Jeśli nie, to wam mówię! x