Chapter 37.

NAJWAŻNIEJSZA NOTKA POD POSTEM, W HISTORII CAŁEGO

#DarkAngel

Dziewczyna westchnęła cicho i przekręciła na bok, otwierając zmęczone oczy i podnosząc się powoli do pozycji siedzącej.

Spojrzała z uśmiechem na chłopaka, poprawiając jego kołdrę, następnie wstając i ruszając do pokoju dziewczynki.

- No już, spokojnie. - Szepnęła, wyciągając ją z łóżeczka i ścierając drobne łezki z jej policzków, tym samym siadając w fotelu i układając ją sobie do karmienia.

Uśmiechnęła się szeroko, gdy Amy się uspokoiła i uniosła delikatnie kąciki ust.

Była drobną i uroczą dziewczynką, podobną do Melanie. W zasadzie po Harrym miała jak na razie tylko małe dołeczki w policzkach, które zdobiły jej radosny i szeroki uśmiech.

Była zdecydowanie ukochaną córeczką taty. Chłopak nie wyobrażał sobie bez niej życia.

- Zaśniesz jeszcze na sekundkę? - Szepnęła, ziewając cicho, gdy Amy skończyła jeść. - Położymy się przy tacie. Co ty na to?

Dziewczynka zachichotała, chwytając w rączki swoje nóżki, nie do końca jeszcze rozumiejąc wszystkie słowa mamy. Jednak gdy tylko słyszała słowo tata, od razu stawała się szczęśliwa. Potrzebowała w zasadzie tylko ich dwójki. Harry'ego i Melanie.

Dziewczyna przeszła z nią po cichu do sypialni i położyła między sobą a chłopakiem, następnie mimowolnie zamykając powieki.

Amy wpatrywała się w nią zainteresowana przez chwilę, jednak po chwili ponownie zaczęła bawić się nóżkami, gaworząc i chichocząc co chwilę.

Odwróciła szybko główkę, czując leniwe ruchy chłopaka, na co przeturlała się tak, aby swobodnie się w niego wtulić.

- Małe rączki, małe nóżki, czyżby córeczka stęskniła się za tatą?

Dziewczynka uśmiechnęła się szeroko, pocierając noskiem o jego klatkę piersiową, na co Harry tylko zaśmiał się cicho, rozczulony.

- A może damy dzisiaj mamie wolne? Pojedziesz z tatą do pracy? - Wziął ją na ręce i posadził sobie na brzuchu, przez co oczka dziewczynki rozszerzyły się z radości jeszcze bardziej.

- Odbieram to jako tak. - Zaśmiał się, następnie spoglądając na dziewczynę, wyciągając do niej dłoń i gładząc delikatnie jej policzek, na co Amy wydęła wargę, chwytając twarz chłopaka w rączki i odwracając z powrotem do siebie.

- Amy, nie bądź zazdrosna. - Pokręcił rozbawiony głową, chwytając jej dłonie i całując je delikatnie. - Przecież tata kocha cię najbardziej na świecie. - Szepnął, przez co policzki dziewczynki przyozdobiły dwa malutkie dołeczki, po których przejechał delikatnie opuszkami. - Chodź, nie będziemy mamie przeszkadzać. - Podniósł się, następnie całując krótko córkę, która od razu szczelnie objęła jego szyję.

Harry wstał i przeszedł z nią do jej pokoju, kładąc ją na przewijaku i rozbierając z piżamki, kolejno zmieniając jej pieluchę.

- Pobaw się chwilę, - mówił wkładając ją do łóżeczka - a tata pójdzie się przygotować. - Ucałował ją w główkę i podał misia, następnie ruszając do łazienki, gdzie wziął szybki prysznic, dodatkowo wykonując wszelkie niezbędne poranne czynności, po których przeszedł do sypialni, cicho wyciągając z szafy czyste ubrania.

- Harry, gdzie jest Amy? - szepnęła zaspana, podnosząc się szybko.

- Spokojnie. Bawi się grzecznie w łóżeczku. Zabiorę ją dzisiaj ze sobą do agencji żebyś mogła odpocząć. - Oznajmił siadając na krawędzi łóżka, delikatnie zaczesując włosy dziewczyny za ucho.

- Amy nie da ci pracować. - Westchnęła, przymykając nieco powieki na jego gest. - Więc to chyba nie jest dobry pomysł.

- Mel, zaufaj mi. Wiem co robię. - Zaśmiał się, układając ją z powrotem na poduszkach. - Dzisiaj ja się nią zajmuję, a ty masz dzień wolny.

- Gdybyś miał jakieś problemy, to dzwoń. - Spojrzała na niego z delikatnym uśmiechem, gdy pochylił się nad nią i czule pocałował.

- Śpij ile tylko możesz. - Zaśmiał się cmokając ją w nos, następnie ruszając do pokoju dziewczynki, która rozmawiała zawzięcie z misiem.

- Chodź księżniczko, pora się ubrać. - Oznajmił rozbawiony, wyciągając ją z łóżeczka i podchodząc z nią do szafy. - No to w co dzisiaj się ubieramy, hmm?

Dziewczynka spojrzała na wszystkie swoje ubranka, po chwili chwytając wieszak z bordową sukienką z krótkim rękawem, na co chłopak uśmiechnął się szeroko, kładąc ją na łóżku i szybko przebierając, następnie pakując jej torbę i na końcu ubierając jej płaszczyk i buciki.

- Pożegnaj się z mamą. - Szepnął, kucając z nią w sypialni, tuż przed twarzą dziewczyny.

Amy wyciągnęła do niej rączki, tym samym obejmując delikatnie mamę i śliniąc jej policzek, co było jej dotychczasowym pocałunkiem.

Melanie uśmiechnęła się pod nosem i otworzyła powoli oczy, jednocześnie gładząc policzek dziewczynki.

- Bawcie się dobrze. Tylko nie przeszkadzaj tacie, dobrze? - Zaśmiała się, gdy mała uśmiechnęła się szeroko na to jedno słowo. - Uważajcie na siebie. - Spojrzała na chłopaka, na co Amy załkała, domagając się jej uwagi. Dziewczyna pstryknęła ją w nosek i cmoknęła krótko w usta, na co ta zachichotała.

- Do zobaczenia wieczorem. - Uśmiechnął się, całując ją czule, na co dziewczynka patrzyła z zainteresowaniem, po chwili jednak pociągając za koszulę chłopaka.

Wstał i poprawił ją sobie na rękach, następnie ruszając z nią do wyjścia, tym samym zamykając za sobą drzwi na klucz.

Amy rozglądała się dokoła, otwierając szeroko oczka, po chwili kładąc główkę na ramieniu taty i wzdychając cicho, zasnęła gdy tylko wszedł z nią do windy.

|DA|

- Dziewczyny, ja na prawdę muszę już wracać. - Zaśmiał się głośno, kiedy dziewczynka ponownie zaczęła się głośno śmiać, gdy jedna z modelek zaczęła ją łaskotać. - Mała patrzy ledwo na oczy.

- Mogę ją zabrać zawsze ze sobą. - Powiedział rozbawiona, podnosząc ją z kanapy i podchodząc do chłopaka. - To malutki aniołeczek.

- Dopóki nie jest głodna, albo tata nie wyjdzie do pracy. - Zaśmiał się odbierając ją i całując w policzek, na co zachichotała jeszcze głośniej. - Jedziemy do mamy. - Chwycił torbę i przewiesił ją sobie przez ramię, następnie żegnając się ze wszystkimi i wracając z małą do domu, gdzie po wieczornej zabawie zasnęli razem w salonie, wtuleni w siebie na dywanie.

***

Trzylatka wbiegła szybko do sypialni rodziców, siadając okrakiem na boku chłopaka.

- Tatuś, wstawaj. - Szepnęła mu do ucha, odgarniając jego włosy z czoła, na co ten tylko jęknął cicho i zmarszczył czoło, nie otwierając oczu ani na sekundę, przez co dziewczynka westchnęła, opadając na niego bezsilnie. - Tatuuuuuś, halooo.

- Amy, błagam, wczoraj nie chciałaś zasnąć do trzeciej w nocy. - Wymamrotał w poduszkę.

- Ale tatuś, dzisiaj lecimy samolotem. - Wydęła wargę, zsuwając się z niego i zajmując miejsce obok. - Do babci i dziadka i cioci i wujka. - Wymieniała, jednak posmutniała niemalże od razu gdy chłopak nie zareagował w żaden sposób. - Tatusiu, burczy mi w brzuszku. - Westchnęła, przykładając rączkę do jego policzka, na co chłopak w końcu otworzył oczy, co tylko przywitało się z jej szerokim uśmiechem.

- Na co masz ochotę?

- Jogurt i tosty. - Zachichotała radośnie, całując jego policzek i wyskakując szybko z łóżka, biegnąc do kuchni.

- Słyszę, że nasz aniołek już na nogach. - Zaśmiała się, nie otwierając oczu. - Ja poproszę to samo, jeśli to oczywiście nie problem. - Mruknęła, składając delikatny pocałunek na jego szyi. - Bardzo bym prosiła.

- Nawet po jedzeniu widać, że to nasza córka. - Zaśmiał się, całując dziewczynę w głowę. - A z charakteru to już w ogóle.

- Tato, no! - pisnęła niecierpliwie

- To ma zdecydowanie po tobie. - Zaśmiał się głośno, następnie złączając delikatnie ich usta.

***

Pięcioletnia dziewczynka naśladowała z szerokim uśmiechem kroki wszystkich modelek, które szły po wybiegu, tym samym przyprawiając wszystkich projektantów w pobliżu o szerokie uśmiechy zauroczenia.

Podbiegła szybko do chłopaka, jednocześnie przyglądając się zaciekawiona temu jak pracował.

Przez te kilka lat bardzo sie do niego upodobniła. Usta zrobił dokładnie taki sam uśmiech z parą dołeczków w policzkach. Z kolei jej włoski układały się w delikatne fale, które dodawały jej uroku i niewinności.

- Tatusiu, a ja kiedyś też będę jak mamusia? - szepnęła, wspinając się na krzesło obok, jednocześnie patrząc jak dziewczyna idzie po wybiegu. - Ma taką ładną sukienkę. I fryzurę. I buty. - Westchnęła rozmarzona, na co brunet tylko się zaśmiał i posadził ją sobie na kolanach, na co automatycznie mocno objęła jego szyję, patrząc zafascynowana na pokaz, który powoli dobiegał już końca.

- Chodź mała modelko. - Szepnął jej z uśmiechem na uszko, tym samym wstając i poprawiając jej włoski, kolejno wychodząc na wybieg, gdy wszyscy zaczęli bić brawo i powoli wstawać z miejsc.

Amy pomachała do nich z szerokim uśmiechem, drugą rączką cały czas obejmując chłopaka, który zaśmiał się głośno razem z Melanie, przy której stanęli.

Harry spojrzał na nią, tym samym uśmiechając się szeroko, podchodząc jeszcze bliżej.

- Dziękuję za to co mi dałaś. Że zmieniłaś mnie na lepszego. Że ze mną wytrzymałaś i nie zostawiłaś mie wtedy, kiedy na to zasługiwałem. Jesteś najwspanialszą osobą jaką kiedykolwiek spotkałem. Dziękuję ci. Za wszystko. - Szepnął, następnie całując ją długo i czule, mocno przytulając do siebie Amy, która objęła ich dwójkę z szerokim uśmiechem na ustach.

-------------------------------------------------

No i na tym etapie historia Harry'ego i Melanie się kończy.

Zacznę od ogólnego podsumowania.

Blog Dark Angel kończy swoją działalność [data + godzina] z łączną liczbą:

• wyświetleń: 273049

• obserwatorów: 159

• komentarzy (pod postami. strony nie są wliczane): 1240

Dane z 22:41

No to teraz czas na coś ode mnie.

Przede wszystkim chcę podziękować wszystkim, którzy byli ze mną od początku do końca i którzy dochodzili do mnie w trakcie opowiadania i ze mną pozostali do tego momentu. Bez was ten blog by nie istniał. To w zasadzie dzięki wam dotarliśmy do końca opowiadania. Nie raz chciałam tym wszystkim po prostu rzucić i niech się dzieje wola nieba...

Wiecie co, dziękuję nawet tym, którzy odeszli. Każdemu, kto chociażby raz zajrzał na tego bloga i poświęcił swój czas, aby przeczytać chociażby fragment rozdziału.

WIELKI szacunek i podziękowania należą się również osobom, które prowadziły konta postaci:

oraz cała reszta, której niestety nazw prywatnego tt nie pamiętam. Proszę, wybaczcie mi to :( nie mam pamięci wlanej, ale wiedzcie, że ja o was pamiętam i jestem wam cholernie wdzięczna za te konta.

Pokłony w waszą stronę.

Kocham was bardzo mocno <3

Kolejna sprawa, wszystkie osoby, które rozgłaszały bloga:

i wszyscy inni... DZIĘ-KU-JĘ WAM bardzo, bardzo, bardzo... Nawet nie wiecie jak miło robi się autorce bloga, gdy ktoś poleca opowiadanie. To naprawdę niesamowite uczucie. Wtedy na serio ma się poczucie, że pisze się DLA KOGOŚ.

Więc was też kocham <3

Teraz moment na osoby, które wspierały mnie w sytuacjach kryzysowych, kiedy to już na 80% chciałam zawieszać bloga:

Jestem wam tak bardzo wdzięczna, że mi pomagałyście, podtrzymywałyście na duchu, wspierałyście mnie w ciężkich chwilach. Przez to jesteście dla mnie naprawdę jak rodzina. Każda z was tak samo ważna.

Na tym opowiadaniu, moja przygoda z pisaniem się nie kończy. Drugą część znajdziecie tutaj. 
Jednakże postanowiłam, że po Dark Angel kończę z opowiadaniami heteroseksualnymi i zaczynam pisać same bromance. Po prostu uznałam, że coraz trudniej jest mi pisać opowiadania typu DA...

Całą moją twórczość znajdziecie tutaj i to się na pewno nie zmieni.

Ach... No i zapomniałabym podziękować wszystkim bohaterom, a zwłaszcza Harry'emu i Selenie, za to że wiemy o ich istnieniu, przez co możemy pisać wszystkie opowiadania.

Jeszcze raz massive thank you for everything. Love ya all <3

~@majkelina22~