Chapter 36.

- Wiesz, ja naprawdę nie wiem jak to się dzieje, że mała tak szybko rośnie. - Wzruszyłam ramionami, tym samym zaczynając jeść drugiego pączka.

- Cóż, może właśnie dlatego. - Zaśmiał się wskazując ciastko, którego połowy już prawie nie było. - Styles naprawdę aż tyle je? Bo mała raczej nie może mieć tego po tobie.

- Max, ona wcale nie je tak dużo.

- A rośnie jak na drożdżach. - Dodał rozbawiony na co tylko wywróciłam oczami. To naprawdę nie moja wina, że ostatnimi czasy mam ochotę na więcej niż powinnam.

- Pomożesz mi poukładać ostatnie rzeczy w pokoju małej? Zostało kilka misiów i trochę ubranek.

- Jasne. - Uśmiechnął się, następnie dopijając swoją herbatę i wstając aby ruszyć za mną do pokoju naprzeciwko sypialni. - A Harolda gdzie ci wcięło?

- Załatwia wszystkie sprawy związane z wyjazdem.

- Wyjazdem? - Uniósł brew, tym samym podnosząc z ziemi maskotkę, którą posadził na komodzie. - To wychowanie już go przerosło?

- Nie, idioto. - Wywróciłam oczami, układając w szafie buciki. - Wieczorem leci na kilka dni do Los Angeles. Zlecenie długoterminowe.

- Osobiście gdybym był nim, siedziałbym w domu na tyłku i nigdzie nie jeździł. No bo, do cholery, lada chwila urodzi mu się dziecko, a on na drugim końcu kontynentu.

- Max, to jego praca. - Westchnęłam rozbawiona jego reakcją. - A fakt, że jest swoim własnym, nie zwalnia go z jego obowiązków.

- A Melanie Grey jak zawsze go broni. Kiedy ty z tego w końcu dziewczyno wyrośniesz, co?

Na jego słowa obydwoje głośno się zaśmialiśmy, co tylko spotkało się z mocnym kopnięciem dziewczynki.

- Wszystko w porządku? - Zmarszczył czoło, widząc że chwytam się za brzuch.

- Tak, tak. Po prostu mała ostatnio jest tak jakby... Nadpobudliwa.

- Pewnie już by chciała tutaj być. I bawić się z wujciem. - Uśmiechnął się szeroko, gładząc delikatnie mój brzuch, na co mała zaczęła dosłownie wariować. - Bo to wujka będziemy kochać najbardziej, prawda? No jasne, że tak.

- Oj mój drogi, - zaśmiałam się - jak na razie jej pierwszym poważnym zauroczeniem jest definitywnie tatuś.

- Ale ta wersja jest już przereklamowana. - Jęknął, na co tylko pokręciłam głową z rozbawienia, przeczesując jego włosy.

- Cóż, skarbie. Takie życie. Brutalne i bez żadnych skrupułów.

- Jakbym tego nie wiedział. - Wywrócił oczami, rozglądając się po pomieszczeniu. - Twój cudowny narzeczony sam wyremontował pokój dla małej?

- Co do najmniejszego szczegółu. - Zaśmiałam się, powracając do składania ubrań. - Nie wiem co bym bez niego zrobiła.

- Poprosiłabyś o pomoc mnie. Proste.

- No tak. Jak mogłam o tym nie pomyśleć.

- Ja też się nad tym zastanawiam.

Nim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, po całym mieszkaniu rozniósł się donośny krzyk, na którego dźwięk ponownie poczułam kilka mocniejszych kopnięć.

- I się zaczyna. - Zaśmiałam się, gładząc brzuch, aby chociaż odrobinę uspokoić małą.

- O, widzę że znalazłaś sobie pomocnika. - Uniósł rozbawiony brew, tym samym podchodząc do mnie i nachylając się, standardowo na początku delikatnie całując mój brzuch, a następnie usta.

- Harry, obydwoje wykończycie mnie tym zachowaniem. - Westchnęłam gdy poczułam silne skurcze, na co chłopak momentalnie objął mnie w talii, abym mogła się o niego oprzeć.

Ostatnimi czasy to była codzienność.

- Ja was na razie zostawiam. Wpadnę jeszcze wieczorem. - Uśmiechnął się, następnie z nami żegnając i ruszając do wyjścia.

- O której musisz jechać?

- Za dwie godziny.

Westchnęłam cicho na jego słowa, potakując niemrawo, składając ostatnie ubranka, których właśnie w tym momencie było zdecydowanie za mało.

To oczywiste, że nie chciałam aby wyjeżdżał. Kto normalny by chciał?

- Tylko cztery dni. Obiecuję. Ani sekundy dłużej. - Szepnął, obejmując mnie w pasie, na co mimowolnie zachichotałam.

- A tylko spróbuj się spóźnić, to my już ci pokażemy gdzie raki zimują.

- Dwie kobiety to potężna złość. - Zaśmiał się głośno, całując delikatnie mój policzek. - Położysz się ze mną na chwilę?

- Jasne. - Uśmiechnęłam się, chowając ostatnie ubranka do szafy, następnie chwytając jego dłoń i ruszając do sypialni, gdzie po chwili obydwoje leżeliśmy już w łóżku. - Wiesz, ciekawi mnie jak zareagujesz kiedy zacznę rodzić. - Oznajmiłam rozbawiona, wtulając się w niego delikatnie. - Mogę się założyć, że pierwsze co, to popadł byś w panikę.

- Ja? Ja? Błagam cię. Ja byłbym najspokojniejszym człowiekiem na całym...

- O mój Boże, Harry ja rodzę. - Krzyknęłam, jednocześnie mu przerywając na co on tylko zerwał się gwałtownie z miejsca, krążąc w tę i z powrotem, mówiąc coś do siebie. - No faktycznie, bardzo spokojny. - Zaśmiałam, na co on tylko gwałtownie się zatrzymał i spojrzał na mnie mrużąc oczy.

- Kiedyś za to oberwiesz. Obiecuję ci.

- Oj, Harry. Ja tylko testuję. - Uśmiechnęłam się niewinnie, klepiąc dłonią wolne miejsce. - Chodź do nas tatusiu i już się nie gniewaj.

- Zobaczysz. - Mruknął, opadając na materac i przyciągając mnie do siebie, tym samym mocno obejmując.

Wtuliłam się w niego, kładąc głowę na klatce piersiowej Harry'ego, jednocześnie oddychając spokojnie, słysząc miarowe bicie serca chłopaka.

Westchnęłam cicho gdy poczułam, jak leniwie bawi się moimi włosami, co tylko i wyłącznie zaczęło mnie usypiać.

|DA|

Jęknęłam głośno, czując potworny skurcz w podbrzuszu, na co momentalnie skuliłam się na łóżku, gdzie również byłam sama. Harry’ego już ze mną nie było.

Wypuściłam drżący oddech, gładząc delikatnie brzuch, następnie odwracając się powoli na plecy i chwytając swój telefon z szafki, wybierając numer Maxa.

- Hej, Mel. Już sama? – Usłyszałam jego radosny głos, na co tylko i wyłącznie się uśmiechnęłam.

- Tak. Harry pewnie pojechał już kilka godzin temu. Co porabiasz?

- Właśnie szedłem pod prysznic, ale zadzwoniłaś. – Zaśmiał się, jak przypuszczam, siadając na kanapie. – A ty?

- Przed chwilą wsta-ał. – Syknęłam czując kolejny skurcz, na co chłopak tylko zaczął się dopytywać, czy wszystko jest w porządku.

Jednak nie odpowiedziałam. Skurcze nasilały się z każdym nowym, przez co było mi ciężej złapać jakikolwiek oddech.

- Ja... Max... Ja chyba rodzę.

|DA|

- Jesteś taka malutka. - Usłyszałam znajomy głos, jednak byłam zbyt zmęczona, aby otworzyć oczy. - I taka dzielna. Aż tak ci się do mamy śpieszyło? - zaśmiał się. - Nie mogłaś zaczekać jeszcze tych dwóch tygodni? Tata by wtedy z tobą był. A tak to się ciebie dzisiaj jeszcze nie spodziewał. Ale za to jesteś u wujka na rękach. Bo mama jeszcze śpi, widzisz?

Westchnęłam cicho przekręcając głowę na bok, tym samym zmuszając się aby podnieść powieki.

Uśmiechnęłam się szeroko, widząc spokojnie śpiącą dziewczynkę w ramionach Maxa. Była prześliczna.

- Max, to jest ona? - szepnęłam, tym samym przykuwając jego uwagę.

- Mama już się obudziła. - Oznajmił cicho z szerokim uśmiechem, podając mi dziewczynkę, która od razu wtuliła się w moją pierś, zaciskając dłoń w piąstkę.

Nachyliłam się nad nią, całując delikatnie w główkę, następnie gładząc ją w tym samym miejscu.

- Jest taka drobna. - Westchnęłam. - Taka śliczna. Dziękuję Max za pomoc.

- Mel, to drobiazg. Dzwoniłem do Harry'ego, ale nie odbierał telefonu. Nie wiem, może odczyta wiadomość. - Oznajmił na co tylko przytaknęłam.

Po chwili do sali weszła pielęgniarka, przez co chłopak musiał wyjść.

Wykonała kilka podstawowych badań, po których kazała mi nakarmić małą.

Usłyszałam ciche i niepewnie pukanie do drzwi, na co tylko spojrzałam w ich kierunku, gdzie po chwili zobaczyłam jak brunet niepewnie wychyla zza nich głowę, uśmiechając się szeroko niemalże od razu, gdy tylko nas zobaczył.

- Harry, co tu robisz? Nie powinieneś być w LA?

- Jak mógłbym być w Los Angeles, skoro urodziła mi się najpiękniejsza na całym świecie, malutka córeczka? - Szepnął, podchodząc do łóżka i siadając obok, na krześle. - Wszystko z nią w porządku? Z wami?

- Tak. Wszystko dobrze. Widzisz, nie mogła się już doczekać, a jak nie słyszała cię dłużej, to pewnie chciała cię poszukać. - Zaśmiałam się cicho, na co dziewczynka otworzyła powoli oczka, mrugając leniwie. - No tato, pora przywitać się z córką. - Uśmiechnęłam się, podając mu ją ostrożnie.

- Nadal nie mamy dla niej imienia. - Szepnął, gładząc delikatnie jej policzek. - A nie może być chyba bezimienna do końca życia.

- Harry, nazwijmy ją Amy. - Poprawiłam się na miejscu, spoglądając na niego.

Uśmiechnął się po chwili, nachylając nad nią i całując delikatnie w nosek, następnie pocierając o niego swoim.

- Moja malutka Amy. Amy Styles.