Chapter 2.

Uwaga!

Informacja pod postem. Przeczytajcie ją, proszę :)

Powoli i ostrożnie podniosłam się z ziemi, tak że stałam z chłopakiem twarzą w twarz. 

- Nic się nie stało. Przecież to tylko woda. - Zaśmiał się. Następnie zrobił krok do przodu i zaczął chodzić wokół mnie, przyglądając się dokładnie mojej postaci. Było to dosyć dziwne. Bałam się go i dziwnym trafem pragnęłam jednocześnie. Bałam się odezwać, jednak pragnęłam aby on mówił bez przerwy.

- Macie może metr krawiecki? - zapytał znienacka. Jego ciepły oddech idealnie otulił moją szyję, przez co zdałam sobie sprawę, że musiał być na prawdę bardzo blisko mnie.

Otworzyłam szafkę, z której wyciągnęłam wcześniej wspomniany przedmiot.

- Zdejmij koszulkę.

To nie brzmiało jak prośba. To było polecenie. Rozkaz. Jego ton głosu mówił sam za siebie. Albo rozbierzesz się sama, albo zrobię to za ciebie.

Wolałam jednak, aby żaden mężczyzna, a zwłaszcza taki, którego w ogóle nie znam, mnie nie dotykał, dlatego też powoli sięgnęłam do końcówki mojego uniformu, który następnie zaczęłam powoli podnosić ku górze. Chłopak wyrwał mi z rąk koszulę, którą następnie odrzucił gdzieś w bok. Lustrował moje ciało od stóp aż do głowy.

Nie znałam go. Nie wiedziałam do czego był zdolny.

Jednak strach osiągnął najwyższy poziom, gdy zaczął do mnie podchodzić. Kiedy dystans między nami był na prawdę niewielki, uklęknął przede mną i rozwinął wcześniej otrzymany metr, który kolejno zaczął owijać wokół moich bioder i tali.

Na kontakt jego lodowatych palców z moją rozgrzaną skórą, momentalnie zadrżałam. Gdy odczytał ostatnią miarę wstał i spojrzał prosto w moje oczy. Czułam jak miękną mi kolana. Jego wzrok był cudowny. Hipnotyzujący. Magiczny.

- Podnieś ręce do góry. - Wyszeptał

Tym razem wykonałam jego polecenie bez żadnej chwili zawahania. Trzeba przyznać, że miał ogromną siłę przekonywania. Zaczął mierzyć mój biust. Gdy odczytywał rozmiar najmniejszym palcem delikatnie przejechał po mojej lewej piersi, powodując u mnie salwę dreszczy.

Cała sytuacja była na prawdę dziwna. Stałam prawie naga, przed zupełnie obcym mi mężczyną, który w dodatku dotykał mnie gdzie chciał i jak chciał.

- Ile masz lat?

- Dziewiętnaście. - Odpowiedziałam, nie powiem, z wielkim trudem

- Wzrost?

- Coś około 172 cm...

Zrobił kilka kroków w tył i przyjrzał mi się jeszcze raz pod wieloma kątami.

- Hmmm... Zazwyczaj nie bierzemy tak niskich dziewczyn, ale podobasz mi się. Jesteś zdeterminowana, wiesz czego chcesz, nie dasz sobą pomiatać, mówisz to co myślisz, jesteś stanowcza. Piękna. Lubię takie kobiety. Mam nadzieję, że szybko się z nami skontaktujesz. - Oznajmił, tym samym wręczając mi swoją wizytówkę - Nie lubię długo czekać. - Dodał, po czym odwrócił się na pięcie i opuścił pomieszczenie, a następnie lokal, co wywnioskowałam po dźwięku dzwonka.

Stałam tak w miejscu, patrząc się tylko i wyłącznie na biały kartonik ponad 15 minut.

Co tu się tak właściwie przed chwilą wydarzyło? Może inaczej... Czy to co się wydarzyło, działo się na prawdę?

Szybko ubrałam swój T-shirt, a wizytówkę schowałam do kieszeni dżinsów. Wytarłam rozlaną wodę, następnie przecierając stoliki, kończąc na podłodze.

Chwyciłam swój płaszcz i gasząc światła w kawiarni zamknęłam ją na klucz.

Nie mieszkałam daleko. Tylko kilka domów stąd, dlatego też droga powrotna nie zajęła mi dłużej niż 10 minut.

- Ciocia wróciła! - krzyknął Brian, następnie wieszając się na mojej szyi

- I jak tam niespodzianka? Podobała się?

- Bardzo. Dziękuję. Będzie kolejny samochód do kolekcji.

- Słyszałam, że na niego chorujesz, więc go kupiłam. Wiedziałam, że będziesz zadowolony.

- Przecież nie mam kataru. - Skrzywił się na moją wypowiedź. Ja tylko się zaśmiałam

- Chorować na coś mówi się też, gdy czegoś bardzo chcemy. Nie tylko wtedy kiedy mamy temperaturę, kaszlemy, albo kichamy, wiesz?

- Ooo... No to teraz wszystko jasne.

- Gdzie Alice i Ethan?

- Na górze. Bawią się w poszukiwaczy skarbów.

- No to w takim razie leć do nich. Na co czekasz.

- Już. - Uśmiechnął się, po czym najszybciej jak tylko mógł podreptał do pokoju bliźniaków

- Mamo, tato, mogę was na chwilę prosić? - zapytałam, jednocześnie wychylając głowę zza framugi drzwi kuchennych. Następnie przeszłam do salonu, gdzie usiadłam na dywanie koło Lucy i Brad’a.

- Co się stało, Mel? - zapytał tata, siadając w swoim fotelu

- Dzisiaj do kawiarni przyszedł znany fotograf i właściciel agencji modelek. Zaproponował mi pracę. Myślałam o tym przez całą drogę do domu i...

- Absolutnie się na to nie zgadzam. - Przerwał mi

- Ale tato... Pracując jako modelka zarabiałabym o wiele więcej pieniędzy niż w Sweet Heaven. Im więcej pieniędzy będziemy mieli, tym lepiej można leczyć Brian’a. Można by się postarać o nowy dom. Bardzo dobrze wiesz jak mały marzy o domku nad morzem. Z resztą zdrowie twoje i mamy też nie jest w najlepszym stanie. Przydałoby się zrobić pare badań. Wykupić lekarstwa, które pewnie nie będą takie tanie...

- Melanie ma rację. - Poparła mnie siostra - Bardzo dobrze wiesz, że pieniędzy brakuje, tym bardziej, że Brad stracił pracę.

- Jak to stracił pracę? - wtrąciłam, tym samym spoglądając na brata

- Morgan zamknął warsztat. Już od dawna nie miał klientów...

- Tato, on chce iść na studia. Proszę cię... Nie każ mu się wyrzekać marzeń.

- Moja odpowiedź nadal brzmi nie. Brad może się postarać o studia dzienne. Stać go na to. Więcej nauki, mniej życia towarzyskiego. Z głodu nie umieramy, dach nad głową mamy. Na rehabilitację i lekarstwa dla Brian’a też nas stać. Ja z mamą czujemy się wyśmienicie. Poza tym Brad może się rozejrzeć za nową pracą.

- Za nową pracą? W Holmes Chapel? Czy ty siebie tato w ogóle słyszysz?

- Nie pozwolę ci się tak poświęcać! Już i tak robisz wystarczająco dla rodziny!

- Ale jakie poświęcenie! Tato! - uniosłam się

- Modeling to zawód dla dziwek! Żeby cokolwiek osiągnąć w tym zawodzie trzeba takiemu szefowi obciągać co noc!

- Tato, ciszej. Dzieci są na górze. - Upomniała do Lucy

- No to wytłumacz jej to inaczej... Nie zgadzam się. Nigdzie nie pojedziesz.

- Założymy się? - zapytałam, tym samym podnosząc się z ziemi i ruszając na piętro do swojego pokoju

- Melanie! Wracaj tu! Natychmiast! - słyszałam jego krzyki, na które nie zwracałam zbytniej uwagi

Wyciągnęłam spod łóżka dużą torbę i zaczęłam się do niej pakować. Był to pierwszy zakup za moje własne pieniądze, które rodzice pozwolili mi zatrzymać. Upchałam w niej wszystkie lepsze ubrania, bieliznę i najpotrzebniejsze kosmetyki. Zarzuciłam ją na ramię, po czym szybko zbiegłam po schodach z powrotem na dół, gdzie zaczęłam ubierać buty i płaszcz.

- Melanie. Melanie, ochłoń. - Uspakajała mnie siostra, co niestety zdawało się na nic.

Zarzuciłam na szyję kremowy szal, aby następnie zapiąć guziki swojego prochowca

- Ucałuj ode mnie Brian’a. - Oznajmiłam, po czym otworzyłam drzwi i czym prędzej wybiegłam z domu na ciemną ulicę.

Poczułam na swoich policzkach pojedyncze krople wody spadające z nieba. Jednak nie obchodziło mnie to, że zapewne za chwilę będę cała przemoczona. Marzyłam tylko i wyłącznie o tym, aby znaleźć się jak najdalej od tego przeklętego domu.

Człowiek chce dla ciebie jak najlepiej. Stara się, a co dostaje w zamian? Gówno za przeproszeniem.

Poprawiłam kołnierz płaszcza pod szyją, gdy poczułam chłodny wiatr na swojej skórze.

Szłam przed siebie. Nie miałam zielonego pojęcia gdzie. Po prostu tam gdzie mnie nogi poniosą.

Z każdą sekundą deszcz padał coraz to mocniej. Zauważyłam jak czarna limuzyna podjeżdża do krawężnika i spowalnia tempa. Po chwili jedno z przyciemnianych okien odsunęło się w dół, ukazując postać cud chłopaka z kawiarni.

- Podwieźć cię gdzieś, kotku?

- Ja... Chyba raczej nie ma gdzie...

- Och, jesteś tego pewna? - zapytał wymownie na co gwałtownie się zatrzymałam, następnie na niego spoglądając

- Czy ta dzisiejsza propozycja, którą złożył mi pan w kawiarni... Czy ona jest nadal aktualna?

- Jak najbardziej. - Uśmiechnął się zachęcająco, a zarazem uwodzicielsko

Nie zastanawiając się dłużej otworzyłam drzwi i wsiadłam do pojazdu, zajmując miejsce koło niego. - Jakieś problemy? - zaczął, jednocześnie wyjmując z lodówki butelkę szampana

- Nie, nie. Po prostu... - zacięłam się, aby ubrać moją odpowiedź w odpowiednie słowa. Harry spojrzał na mnie wyczekująco - Zaczynam w końcu żyć. Jako wolny człowiek uzależniony tylko od siebie... No i w tym momencie od pana. - Uśmiechnęłam się nieśmiało pod nosem, na co chłopak dźwięcznie się zaśmiał

- Cieszę się, że będziemy współpracować. - Wyznał, wręczając mi tym samym szampana

- Ja też, panie Styles.

- Nie powiem, podnieca mnie sposób w jaki się do mnie zwracasz, ale mów mi Harry. Tak chyba będzie łatwiej. A teraz uczcijmy nasz sukces. Za współpracę. - Oznajmił, jednocześnie unosząc kieliszek do toastu

- Tak. Za współpracę. - Powtórzyłam. Po wnętrzu samochodu rozniósł się dźwięk tłuczonych kryształów. Upijając łyk trunku spojrzałam kątem oka na chłopaka. Jego wzrok był przepełniony pożądaniem, co nie powiem, z lekka mnie przestraszyło. Jednak bardzo szybko odgoniłam wszystkie czarne myśli, na których miejsce wtargnęły te dobre, dzięki którym mój humor od razu się poprawił.

- Gdzie tak w zasadzie jedziemy? - zapytałam, wyglądając za okno

- Do Londynu. Mamy tam pokaz. Jutro poprzyglądasz się pracy, która cię czeka. Z kolei w piątek, czyli na następny dzień, od razu po zakończeniu imprezy wylatujemy do Nowego Jorku. Tam będziesz mieszkać, uczyć się wszystkiego w agencji. Szkołę już skończyłaś, prawda?

- Tak. Rok temu.

- Czyli nie trzeba szukać żadnego liceum. To jeszcze lepiej. Później skoncentrujemy się się nad znalezieniem czegoś dla twojej rodziny, żeby...

- Nie! - szybko przerwałam jego wywiad - Ja... Nie sądzę, żeby moi rodzice chcieli się przeprowadzić na inny kontynent, skoro nie chcą się przenieść do innej części Anglii. A poza tym... Wolę skupić się na pracy, niż na myślach, że moja rodzina jest gdzieś blisko mnie, a ja nie mam dla niej czasu. Bo to chyba nie idzie w parze z moją pracą, prawda?

- No tak. Oczywiście. - Zaśmiał się, cały czas lustrując mój profil

- Męczy mnie jedno pytanie...

- Czyli?

- Dlaczego nie zaproponowałeś tej pracy Jessey i Poli?

- One się nie nadają do tego zawodu. O wiele za dużo makijażu, zęby... za bardzo końskie, tona henny we włosach...

- A bajerować to było miło?

- A to już zupełnie inna sprawa... - uśmiechnął się, jednocześnie przebiegając palcami po moim udzie

- Zawsze taki jesteś w stosunku do kobiet?

- Przeważnie...

Naszą rozmowę przerwał dzwonek telefonu chłopaka.

- Kurwa... - przeklnął pod nosem, po czym wcisnął czerwoną słuchawkę, tym samym odrzucając połączenie - To na czym stanęło? - zapytał, jednocześnie zmniejszając dotychczasowy dystans pomiędzy nami

- Na tym, że powinieneś odebrać telefon. - Odpowiedziałam, odchylając się do tyłu, aby nie doszło do niczego więcej niż tylko i wyłącznie kontakt wzrokowy.

Harry odsunął się ode mnie i przesunął kciukiem po dotykowym ekranie.

- Słucham... Tak... Tak mamo... Już jedziemy... Zobaczysz... - uśmiechnął się szeroko, spoglądając na mnie kątem oka - Można tak powiedzieć... Z Holmes Chapel... Zatrzymałem się tam na chwilę. Tylko na kawę... Oczywiście, że nie... Ucałuj ją ode mnie i powiedz, że ją kocham... Wiedziałem, że to powie... - zaśmiał się, najwidoczniej rozbawiony komentarzem rozmówcy - Do zobaczenia.

Chłopak rozłączył się, jednak nie zakończył pracy z telefonem. Najprawdopodobniej wysyłał jeszcze jakiegoś SMS’a, ale nie dam sobie głowy uciąć.

- Prześpij się. Podróż nam zajmie jeszcze dłuższą chwilę. - Oznajmił, jednocześnie przenosząc swój wzrok na mnie

- Nie jestem zmęczona, wytrzymam...

- Wiesz... Twoja twarz mówi co innego... Chodź. - Rozkazał, tym samym rozkładając swoje ramiona tak, abym mogła w nich spokojnie odpocząć

- Ty robisz to z troski o mnie, czy po to aby mnie w sobie rozkochać, a później przelecieć?

- Wiesz... Troszczę się o swoje modelki, ale nie powiem, że miło by było mieć taką... Piękną dziewczynę na noc... Osobiście nie pogardziłbym. Ale nie martw się... Na coś więcej możesz liczyć dopiero po trzech tygodniach pracy ze mną... Takie mam wymagania.

- Dobrze wiedzieć. - Zaśmiałam się, po czym spojrzałam ponownie na ulicę za oknem, byle by tylko nie utrzymywać z nim kontaktu wzrokowego

- Jak ty się w ogóle nazywasz?

- Melanie Grey. - Odpowiedziałam, cały czas patrząc w okno

- Wolna, zajęta?

Na jego kolejne pytanie gwałtownie odwróciłam głowę w jego stronę. Nie powiem, rozbawił mnie tym pytaniem, co było po mnie widać.

- A to chyba nie jest już twój interes, prawda?

- Praktycznie od dzisiaj dla mnie pracujesz, a o swoich pracownikach wiem na prawdę wszystko... Więc?

- Wolna. A w tej twojej agencji są jacyś modele? Czy raczej same modelki?

- Kilku się znajdzie... A co?

- Przystojni? - zapytałam nieco ożywiona, na co chłopak tylko parsknął śmiechem

- Siedzi przy tobie najgorętszy facet świata, a ty się pytasz czy mam w agencji przystojnych modeli... Coś z tobą nie tak?

- Jak dla mnie jesteś... Przeciętny.

- Przeciętny powiadasz. - Zaczął z zaciekawieniem

- Tak. Osobiście znam kilku chłopaków, którym nie dorastasz do pięt.

- Bo zapewne nie widziałaś mnie nago...

- I raczej nie zobaczę. - Przerwałam mu stanowczo

- Nie chwal dnia przed zachodem słońca. - Zaśmiał się - A teraz z innej beczki. Dlaczego nie poszłaś na studia?

- Rodzina...

- Rodzice ci nie pozwolili? - zapytał zaskoczony

- Nie to, że nie pozwolili. Zrezygnowałam z nauki dla nich.

W tym momencie w mojej głowie wymalował się obraz Brian’a. Wyszłam z domu nawet się z nim nie żegnając.

Sięgnęłam do kieszeni spodni, aby wyciągnąć telefon. Odgrażałam się, że nigdy nie wrócę, a tak na prawdę bez rodziny nie potrafię przetrwać nawet godziny.

- Cholera. - Przeklnęłam pod nosem, gdy zdałam sobie sprawę, że moja komórka została w moim pokoju na łóżku

- Coś się stało?

- Zapomniałam telefonu, a muszę zadzwonić do siostry.

- Masz mój. A o stały aparat się nie martw. - Oznajmił następnie puszczając do mnie oczko. Chwyciłam wyciągnięty w moją stronę przedmiot i podziękowałam skinieniem głowy. Następnie pośpiesznie wystukałam numer Lucy.

- Lucy Grey.

- Cześć Luc.

- O mój Boże! Mel! Nawet nie wiesz jak się o ciebie martwiliśmy! - przerwała mi - Gdzie ty jesteś! Na dworze leje jak z cebra, a ty się gdzieś włóczysz... I to w dodatku sama! Wracaj do domu i to już!

- Lucy, ja... Ja nie wrócę do domu. Przynajmniej nie w najbliższym czasie. - Zaczęłam nieco ciszej. No bo bądźmy szczerzy, światowy fotograf Harry Styles nie musi wiedzieć o moich rodzinnych problemach, prawda?

- Co ty pieprzysz dziewczyno?!

- Lucy, nie przeklinaj. To nie w twoim stylu. - Zaśmiałam się, gdy usłyszałam słowa siostry, która na co dzień jest najświętszym aniołkiem jaki tylko może istnieć na całym świecie

- Nie pouczaj mnie smarkata. - Usłyszałam jej cichy chichot po drugiej stronie słuchawki - Ale teraz na serio, wracaj do domu. Rodzice na prawdę się martwią. Przeproś Elenę i...

- Lucy... - tym razem to ja jej przerwałam - Nie jestem u Eleny. Nawet nie wiem czy jeszcze jestem w Holmes Chapel.

- Za niedługo będziemy wjeżdżać do Mancheter’u. - Wtrącił chłopak, czym przykuł moją uwagę

- Mel. Mel, z kim ty jesteś? Halo, Mel...

- Robię to co uważam za słuszne. - Oznajmiłam, spoglądając na swoje ręce - I błagam cię, nie próbuj mi tego wybijać z głowy, bo i tak cię nie posłucham.

- Jesteś z tym facetem z agencji, prawda?

- Tak. Nie mów rodzicom. Ojciec by mnie chyba wydziedziczył. - Zaśmiałam się

- Bardzo dobrze wiesz, że tobie nigdy by tego nie zrobił. Nawet gdybyś została dziwką spod latarni.

- Dzięki, wiesz?

- Drobiazg. Brian się o ciebie pytał...

- Właśnie dlatego dzwonię. Nawet się z nim nie pożegnałam.

- Tęskni za tobą. Mówi, że...

- Tak, wiem. Obiecałam mu, że jutro z nim pójdę do szpitala. Przeproś go ode mnie...

- Może wolisz to zrobić sama? - oznajmiła, po czym odłożyła słuchawkę, aby zawołać syna. Po kilku sekundach już słyszałam jego chłopięcy głosik

- Ciociu, obiecałaś. Gdzie jesteś?

- Brian, przepraszam cię. Obiecuję, że jakoś ci to wynagrodzę. Po prostu... - zawiesiłam na moment. Nie miałam zielonego pojęcia co mu powiedzieć. Prawdę?

- Ciociuuu...

- Po prostu... Musze wyjechać.

- A gdzie?

- Do Stanów.

- Gdzie? - zapytał. Na ton jego głosu mimowolnie się zaśmiałam

- Do Stanów Zjednoczonych. Do Ameryki. To taki duży kontynent. Za oceanem.

- Daleko on jest?

- Bardzo. - Odpowiedziałam przygnębiona - Bardzo daleko, kochanie.

- Ciociu... - usłyszałam jak powoli zaczyna płakać - Wróć. Proszę. Tęsknię za tobą.

- Brian.... Gdybym tylko mogła. Ale wiesz... Jak wrócę to wybudujemy dom nad morzem. Ten o którym marzyłeś.

- Taki z widokiem na plażę? - zapytał nieco żywiej

- Oczywiście. Jaki sobie tylko wymarzysz. To jak... Mogę jechać?

- Jak tak pomyślałem przez chwilę, to nawet nie będę tęsknił aż tak bardzo. Tak szczerze, to chyba nawet w ogóle. - Oznajmił ożywiony jak nigdy dotąd - Kocham cię ciociu.

- Ja ciebie też Brian. Ucałuj wszystkich. I idź już spać. Przecież już prawie dziesiątą.

- Dobrze ciociu. - Dodał tonem, jak każde dziecko, które wygania się do łóżka - Śpij dobrze.

Po tych słowach chłopczyk się rozłączył. Oddałam Harry’emu telefon. Bacznie mi się przyglądał.

- Co? - zapytałam nie wiedząc o co mu chodzi

- Kim jest Brian?

- A ty zawsze taki ciekawski?

- Może...

Czy on zawsze musiał mieć odpowiedź na każde pytanie! Niech go szlag!

- Twój syn?

- Co?! Nie! Ja mam dziewiętnaście lat, to chyba jeszcze trochę za wcześnie...

- No wiesz... Ta dzisiejsza młodzież... - zaśmiał się, na co dostał ode mnie dosyć mocno w ramię. Momentalnie się uspokoił - Czy ty mnie właśnie dotknęłaś?

- Tak, a coś w tym złego?

- Nie pozwoliłem ci...

- Och, to takie straszne. - Oznajmiłam z udawanym smutkiem, następnie dźgając go w bok.

I tu go miałam. Z łaskotek nie wyrasta się nigdy. Jego śmiech rozniósł się po całej limuzynie. Kiedy tak leżał na tej skórzanej kanapie z zamkniętymi powiekami i uśmiechem od ucha do ucha, niesamowicie przypominał mi Brian’a. Przynajmniej mam go w takiej postaci.

Mnie także udzieliła się wesoła atmosfera, przez co również zaczęłam się śmiać.

Gdy w końcu dałam mu odpocząć uświadomiłam sobie, że siedzę na nim okrakiem. Wykorzystując moją chwilę nieuwagi przekręcił nas tak, że teraz to on siedział na mnie. Próbowałam mu się wyrwać, lecz na nic to się nie zdało. Skrzyżował moje ręce nad głową i nachylił nade mną.

- Więc kim on jest?

- Syn mojej siostry, ma 6 lat. - Oznajmiłam gdy tylko spojrzałam w jego szmaragdowe oczy.

Jedno jest pewne. Najlepiej to ten facet na mnie nie działa.

- Mhmmm... A teraz dlaczego uciekłaś z domu?

- Chciałam pomóc rodzinie, ale oni nie przystali na moją propozycję, przy czym chcieli kierować moim życiem.

- Dlaczego im pomagasz?

- Bo to przecież moja rodzina. - Odpowiedziałam, jakby to było oczywiste

- Twoja sytuacja rodzinna nie jest najlepsza?

- Wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie choroba Brian’a.

- Czyli?

- Cierpi na zanik mięśni.

Po moich ostatnich słowach chłopak się wyprostował i spuścił głowę na swoje palce, którymi zaczął się bawić.

- Ile lat temu ją wykryto? Tą chorobę...

- Rok po jego urodzeniu. - Oznajmiłam, jednocześnie się podnosząc. Nie przychodziło mi to jednak łatwo, gdyż Harry cały czas na mnie siedział.

- Co z jego ojcem?

- Odszedł od Lucy, gdy tylko dowiedział się o chorobie małego. Od tamtej pory kontakt z nim się urwał.

W samochodzie zapanowała cisza, którą przerywana była tylko i wyłącznie odgłosem deszczu oraz co jakiś czas mijającymi nas samochodami.

- Zastępujesz mu ojca. - Stwierdził po chwili - I nie kłóć się ze mną, bo bardzo dobrze wiesz, że to prawda.

- Chcę żeby był szczęśliwy i zdrowy. To wszystko.

- Ty na prawdę masz dziewiętnaście lat? Bo ja mam wrażenie, że rozmawiam z dojrzałą kobietą, która dostała od życia już nie źle w kość.

Na jego słowa obydwoje się zaśmialiśmy.

- Często ludzie mi to mówią. - Oznajmiłam, tym samym odwracając głowę w bok. Jednak po chwili poczułam jak jego długie, chłodne palce nakierowują ją tak, abym mogła na niego spojrzeć.

Wpatrywał się we mnie chwilę, po czym potrząsnął głową jakby chciał z niej wyrzucić jakąś idiotyczną myśl.

- Przypominasz mi jedną modelkę. Była dobra. Na prawdę wspaniała. Ale to przez nią prawie rozpadło się małżeństwo moich rodziców. Dlatego błagam cię. Rób to o co cię proszę, a wszyscy będą szczęśliwi i zadowoleni, jasne?

Ja tylko pokiwałam głową, że się zgadzam. Nie potrafiłam z siebie wydusić ani jednego słowa. Sposób w jaki do mnie mówił, ton jego głosu... Był surowy i wściekły. Bałam się. Autentycznie się go bałam.

Chłopak uwolnił moje nogi spod swojego ciężaru, następnie siadając na drugim końcu kanapy.

Już chciałam umieścić stopy na podłodze, kiedy to on je przytrzymał i z triumfalnym uśmiechem na mnie spojrzał.

- Ty często masz takie wahania nastrojów?

- Co masz na myśli? - zapytał wyraźnie zdziwiony i zdezorientowany

- Najpierw mnie uwodzisz, a później się o mnie troszczysz. Z kolei jeszcze później jesteś wesoły, potem smunty, kolejno wściekły, a na koniec wszystko w jednym...

- Wściekły, masz na myśli, że taki? - zapytał, następnie robiąc minę, która natychmiast mnie rozbawiła.

Gdy się uspokoiłam, nakierowałam na niego swój wzrok. Przyglądał mi się z uśmiechem. Jednak był to uśmiech, którego nie potrafiłam rozgryźć. Nie był on spowodowany szczęściem, ale nie był też uwodzicielski.

- Błagam, nie patrz się tak na mnie. - Poprosiłam, jednocześnie zakrywając twarz dłońmi

- Ale ja chcę. - Oznajmił niczym małe dziecko, na co automatycznie odsłoniłam oczy, aby się przekonać czy to aby na pewno ten sam chłopak, który prawie rozebrał mnie do naga na zapleczu kawiarni.

- Nie zachowuj się jak Brian. - uśmiechnęłam się pod nosem, po czym ponownie wyjrzałam za okno.

Poczułam jak chłopak ściąga moje buty. Następnie przyciągnął mnie do siebie za kostki i odwrócił do siebie tyłem.

- Zaufaj mi. Nic ci nie zrobię. - Wyszeptał wprost do mojego ucha, jednocześnie rozmasowując moje napięte mięśnie. Po chwili ułożył mnie na swojej klatce piersiowej.

Jego prawa dłoń zagnieździła się w moich włosach, natomiast lewa objęła mnie w talii i delikatnie zaczęła głaskać po ramieniu. Nie minęło kilka minut jak już spałam.

Obudziło mnie jasne światło. Tak jakby szpitalne. W trybie natychmiastowym się podniosłam, czego od razu zaczęłam żałować.

- Spokojnie. - Zaśmiał się chłopak, jednocześnie poprawiając mnie sobie na rękach - To tylko winda.

- Strasznie tu... Jasno. - Stwierdziłam jeszcze zaspanym głosem, po czym przetarłam lekko zaszklone oczy

- Jak w szpitalu, co nie?

- Dosłownie. - Uśmiechnęłam się - Gdzie jesteśmy?

- W hotelu.

- Już w Londynie?

- Owszem.

Drzwi windy się rozsunęły, co umożliwiło nam jej opuszczenie.

Harry szedł korytarzem wolnym krokiem, w ogóle nie pozwalając mi iść o własnych siłach, pomimo że już nie jeden raz próbowałam go do tego przekonać. I to niby ja jestem uparta!

Wyciągnął z kieszeni obydwie karty i otworzył jedne z czarnych drzwi.

Po chwili już siedziałam na dużym, dwuosobowym łóżku.

- Widzimy się jutro rano na śniadaniu. O dziesiątej. Mam nadzieję, że tyle czasu ci wystarczy aby porządnie się wyspać.

- Bez problemu. - Odpowiedziałam nieco speszona całą sytuacją sprzed chwili

- W takim razie kolorowych snów. Śpij dobrze. - Oznajmił, następnie odwracając się na pięcie i zmierzając ku wyjściu. Po chwili usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi i ponowne ich otwieranie w sąsiednim pokoju.

Opadłam bezsilnie na materac, jednak coś było nie tak. Sięgnęłam ręką pod plecy, skąd wyciągnęłam białą, papierową torebkę. Niepewnie do niej zajrzałam.

Moim oczom ukazał się, już włączony, najnowszy model iPhone’a. Niepewnie i ostrożnie wyciągnęłam go z opakowania, następnie odblokowując ekran.

1 nieprzeczytana wiadomość

Od: 7792569469

Mówiłem żebyś się nie martwiła o telefon :) Mam nadzieję, że nowy będzie ci dobrze służył.

Przypominam: jutro o godzinie dziesiątej rano - śniadanie. ! NIE SPÓŹNIJ SIĘ !

Karaluchy pod poduchy...

~H~

P.S. W ostateczności jakby gryzły możesz wpaść do mnie :) Pokój obok...

Nie mam pojęcia dlaczego, ale uśmiechnęłam się na samą treść wiadomości. Może dlatego, że miałam wrażenie, że zupełnie nieznajomy mi chłopak się o mnie troszczył?

Do: Mr. Styles

Mam nadzieję, że pańskie przekonania na temat nowego aparatu telefonicznego będą słuszne. Nie chciałabym tudzież sprawiać jakichkolwiek problemów, jeżeli chodzi o ciągłe wymiany telefonów.

Co do pobudki, dziękuję za przypomnienie. Będę na czas. Na pewno.

Życzę udanego wieczoru/ udanej nocy.

~Melanie Grey~

P.S. Sądzę iż konieczność nocnych podróży do pańskiego pokoju, nie będzie potrzebna... :)

Od: Mr. Styles

Skąd u ciebie taki formalny styl wiadomości? Nie znałem cię od tej strony kochanie... Ale muszę powiedzieć, że ... Nawet mi się to podoba.

Cóż... Jeśli nie czujesz konieczności ponownego spotkania mnie, trudno. Postaram się nie utonąć w łzach samotności...

Do: Mr. Styles

Nie sądzę abym była warta TYLU łez. Może jedna, góra dwie. Tyle wystarczy. Formalność to moje drugie imię, nie wspomniałam? Och, co za pech.

Teraz, jeśli oczywiście pozwolisz, pójdę pod prysznic, a następnie spać, ponieważ jestem strasznie zmęczona... A chyba nie chcemy abym spóźniła się na śniadanie, prawda?

Od: Mr. Styles

Możliwe, że ci to umknęło. Albo po prostu nie skupiałem się na tym co do mnie mówiłaś... Rozpraszasz spojrzeniem, kochanie... Osobiście wolałbym, abyś ze mną została (przynajmniej w kontakcie SMS’owym), ale skoro twierdzisz, że mogłabyś się spóźnić... Cóż, są sprawy ważne i ważniejsze. Życzę zmysłowej kąpieli i słodkiego snu.

P.S. Jak prysznic to tylko gorący. ! NIE ZAPOMNIJ !

----------------------------------------------

Cześć skarby :) 

Dzisiaj tylko krótko i zwięźle odnośnie mojego tłumaczenia One More Night.

Dokładnie w piątek za tydzień (no już nie taki tydzień, tylko sześć dni xd) startuję z nowym blogiem.

Jest to tłumaczenie jak już wcześniej wspomniałam :) 

Zanim jednak dodam prolog (25.10.2013) zapraszam was na przeczytanie krótkiego streszczenia i obejrzenia zwiastunu w zakładce One More Night by Whipitmalik.

Piszę o tym teraz, bo 25.10.2013 jestem w szkole na Maratonie Matematycznym i nie będzie mnie w domu, dlatego też nie będę miała okazji wysłać informacji o zaczęciu bloga. Zrobię to dopiero w sobotę :) Jednak jeśli komuś by się nudziło to zapraszam was na prolog. 

JUŻ ZA SZEŚĆ DNI *-*

P.S. Co do rozdziału czwartego na Dark Angel, zastanawiam się kiedy go dodać, bo 2.11, to tak jakby nadal święto... Jakieś sugestie? <------------ comment